Скакала сарока,
чорна-белабока,
па кусьце.
Скакала, чакала,
зьнекуль выглядала
ўсё гасьцей.
Вецер горна ўсхліпваў,
прыгаршчамі сыпаў
сьнег на двор,
заносіў дарогі,
засыпаў парогі
у дакор.
А яна скакала,
на шлях пазірала:
будзе госьць!
Гурбы сьнегавыя,
коні вараныя –
едзе хтосьць!
Рогат, сьмех на санях,
коні з кутасамі,
стрэл біча.
Выйдзі, гаспадарык,
з сонейкам па твары
іх страчаць.
Махала сарока,
чорна-белабока,
хвосьцікам,
скакала, кружыла
ды наваражыла
госьцейкаў.
|
|
